הנכבה שלי | نَكبَتي

כתבה | מי כמונו, היהודים-ות , יכולות להבין את החשיבות של הכרה בטראומה לאומית. ללא הכרה באסון ובסבל קשה לעבור תהליך של ריפוי. ללא עיבוד של האובדן וחוסר האונים אי אפשר להתקדם למקום טוב יותר. צלקות לאומיות הן החומר שממנו ניזונים משטרים ומנהיגים אלימים, פורצות מלחמות, וחוסר יציבות חברתי ופוליטי מעמיקים. היעדרה של הנכבה מהשיח הציבורי בישראל, וחוסר הלגיטימציה לכאב ולאובדן של העם הפלסטיני, משאיר את המרחב המשותף שלנו מדמם, ומונע אפשרות לשינוי. הצעירות הפלסטיניות, בנות הדור השלישי, שספגו את הנכבה בחלב אימותיהן, נושאות את האחריות לזיכרון בליבן, וחוות את הקיום המתמשך שלו מידי יום. מבלי שנכיר באסון הפלסטיני, בנכבה המתמשכת, ניתן לו מקום פיסי ונפשי, לא יפסיק "מעגל הדמים" לצוד את קורבנותיו. העיתונאית חנאן עבאס, ואמונה עספור, אקטיביסטית פלסטינית יפואית נפגשו לדבר על הנכבה שלהן.

من مثلنا اليهود-يات, يستطيع أن يفهم أهمية الإعتراف بصدمة قومية. بدون الاعتراف بالكارثة والمعاناة ، من الصعب المرور بعمليّة الشفاء. بدون معالجة الخسارة والعجز ، من المستحيل المضي قدمًا إلى مكان أفضل. الندبات الوطنية هي المادة التي تتغذى منها الأنظمة والقادة العنيفين ، وتندلع الحروب ، ويتعمق عدم الاستقرار الاجتماعي والسياسي. إن غياب النكبة عن الخطاب العام في إسرائيل ، وغياب الشرعية لألم وخسارة الشعب الفلسطيني ، يترك فضاءنا المشترك ينزف ، ويمنع إمكانية التغيير. الشابات الفلسطينيات ، بنات الجيل الثالث ، اللواتي ورثن النّطبة من أمهاتهن ، يتحملن مسؤولية الذكرى في قلوبهن ، ويختبرن استمرار وجودها كل يوم. بدون الاعتراف بالكارثة الفلسطينية والنكبة المستمرة ، وإعطائها مساحة جسدية وعقلية ، لن تتوقف "دائرة الدم" عن ملاحقة ضحاياها. الصحفية حنان عباس والنّاشطة الفلسطينيّة اليافيّة أمونة عصفور التقيتا للحديث عن نكبتهما.​ שפה: עברית, ערבית כתוביות: עברית ערבית